We Citizen Thailand

“ก่อนหน้านี้ผมขับรถส่งของให้ห้างค้าปลีกแห่งหนึ่งที่กรุงเทพฯ ทำมาสิบกว่าปีแล้วรู้สึกอิ่มตัว ก็พอได้ข่าวว่าใกล้ๆ บ้านแม่กา บ้านเกิดผมที่จังหวัดพะเยา กำลังจะมีมหาวิทยาลัยนเรศวรตั้งขึ้น (ชื่อสมัยนั้น ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยพะเยา – ผู้เรียบเรียง) ผมจึงตัดสินใจลาออกจากงานประจำ เอาเงินที่เก็บมาส่วนหนึ่งไปซื้อรถตู้

จริงๆ ความคิดเรื่องขับรถตู้รับจ้างไม่เคยอยู่ในหัวผมมาก่อน เพราะพะเยาเป็นเมืองเล็กๆ ใครจะจ้างรถตู้กัน แต่พอรู้ว่ามีมหาวิทยาลัยเกิดขึ้น คนก็น่าจะมาอยู่กันมากขึ้น เศรษฐกิจก็น่าจะดีขึ้นตาม

หลายคนมักคิดว่าการมีมหาวิทยาลัยทำให้เด็กๆ ได้เรียนหนังสือ แต่ในอีกทางชาวบ้านรอบๆ ก็มีโอกาสได้ทำงานมากขึ้น อย่างภรรยาผมก็ได้งานเป็นแม่บ้านอยู่รีสอร์ท เพื่อนๆ อีกหลายคนขับรถตู้ประจำคณะในมหาวิทยาลัย เป็นเจ้าหน้าที่ บ้างไปเป็นยาม หรือถ้ามีเงินทุนหน่อยก็เปิดร้านค้า ทำร้านอาหาร หรือทำหอพักแถวหน้ามหาวิทยาลัย เศรษฐกิจในละแวกนี้ดีมากๆ

ผมเคยขับรถประจำในมหาวิทยาลัยอยู่พักหนึ่งเหมือนกัน แต่พอหมดสัญญา ก็ประมูลต่อไม่ได้ จึงออกมารับจ้างขับรถตู้อิสระ แต่ก็ได้อาจารย์และนักวิจัยหลายท่านเรียกใช้อยู่ เช่นถ้าคณะไหนรถตู้ไม่พอ เขาก็โทรศัพท์เรียกผม เลยได้งานข้างนอกกับงานมหาวิทยาลัยไปพร้อมกัน

อย่างช่วงโควิด-19 มา ไม่มีนักท่องเที่ยวเลย แต่ที่รอดมาได้คือหลังจากที่เขาเปิดให้เดินทาง อาจารย์ก็เรียกใช้ผมพาเขาลงพื้นที่วิจัยด้วย แต่เอาเข้าจริงก็อยากทำประจำที่นั่นเลยมากกว่า เพราะการันตีรายได้ประจำ (หัวเราะ)

ที่เคยวิ่งไกลสุดคือการส่งนักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์ไปแข่งกีฬาที่สงขลาครับ ตอนนั้นขับจากพะเยามาแวะค้างคืนที่ปราณบุรี จากนั้นก็ขับต่อไปพักสุราษฎร์ธานี ก่อนจะถึงสงขลาในอีกวัน เที่ยวนั้นแวะซื้อของที่ปาดังเบซาร์ด้วย ผมชอบขับรถล่องใต้นะ ขับสบายดี ปกติอยู่แต่กับถนนบนภูเขาในภาคเหนือซึ่งขับรถเหนื่อยกว่า (ยิ้ม)

ผมอายุห้าสิบกว่าแล้ว ก็พยายามรักษาสุขภาพ เพราะคิดว่าจะขับรถต่อไปจนกว่าร่างกายจะไม่ไหว ส่วนหลังจากนั้นจะทำยังไงต่อ ให้เป็นเรื่องของอนาคตครับ”

เด่น สุวรรณ
คนขับรถตู้รับจ้างอิสระ