“พี่เป็นคนแก่งคอย เคยทำงานโรงงานผลิตอะไหล่คอมพิวเตอร์และเครื่องจักรอยู่ที่อำเภอบางปะอิน ก็จะนั่งรถจากแก่งคอยไปทำงานที่นั่นทุกเช้า ส่วนสามีพี่เป็นคนต่างถิ่น แต่มาได้งานที่โรงงานปูนซีเมนต์นครหลวงที่แก่งคอย เลยมาอยู่ด้วยกันที่นี่
ความที่เราสองคนทำงานโรงงาน เลยต้องส่งลูกไปให้ญาติช่วยเลี้ยง จนลูกขึ้น ม.1 พี่ก็พบว่าลูกค่อนข้างเกเรและมีอาการผิดปกติทางอารมณ์ ปัญหาก็อยู่ที่เราเองนี่แหละที่มีเวลาให้เขาไม่มากพอ ไม่ใช่เรื่องอื่น เลยตัดสินใจลาออกจากงานที่โรงงาน และเอาเขากลับมาเลี้ยงเอง จะได้มีเวลาดูแลเขาเต็มที่
พอออกจากงาน ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับลูก พาเขาไปหาหมอที่โรงพยาบาลในอำเภอเมืองเป็นประจำ และอยู่เป็นเพื่อนเขา โดยช่วงหลังๆ พอไม่ได้ทำงานเข้า เราก็รู้สึกเหงา เลยทำอาหารแจกเพื่อนบ่อยๆ เราเป็นคนชอบทำหมูสะเต๊ะ ครั้งหนึ่งก็เลยทำหมูสะเต๊ะให้เพื่อน เพื่อนชมว่าอร่อย และยุให้เราทำขาย ตอนแรกเราก็ไม่กล้าขายหรอก แต่พอยุมากเข้า ก็เลยลองขายดู
ตอนนั้นทางหอการค้าแก่งคอยเขาพยายามจะฟื้นฟูย่านตลาดท่าน้ำแก่งคอย ซึ่งเป็นตลาดเก่าริมแม่น้ำป่าสักของเมืองให้กลับมามีชีวิตชีวา จึงมีการจัดถนนคนเดินพอดี พี่เลยทดลองตลาดโดยการเอาหมูสะเต๊ะที่ทำไปขาย ปรากฏว่าได้รับเสียงตอบรับที่ดี ก็ได้ขายต่อเนื่อง แต่ไม่นานโควิดก็กลับมาระบาดเสียก่อนเลยต้องหยุดขาย นี่เพิ่งจะได้กลับมาขายอีกครั้งเมื่อต้นปีนี้เอง
ชื่อร้านสุดนัดดาหมูสะเต๊ะ เป็นชื่อพี่เองเลย ก็เราเป็นคนทำนี่ (ยิ้ม) พี่ทำของพี่คนเดียวหมักหมูเอง เอาเสียบไม้ ปิ้งเอง และขายเอง ที่ลูกค้าชมมาคือเนื้อหมูเรานิ่ม กินโดยไม่ต้องจิ้มน้ำจิ้มยังได้ สาเหตุก็เพราะพี่ให้ความสำคัญกับการหมักหมูมาก จะหมักทิ้งไว้สองคืนเพื่อให้ซอสมันเข้าเนื้อ ให้รสชาติมันกลมกล่อม
อย่างงานแก่งคอยย้อนรอยสงครามโลก พี่ก็ไปออกร้านด้วย ตั้งแผงอยู่หน้าสถานีรถไฟ ส่วนวันศุกร์และเสาร์ พี่ไปขายที่ตลาดนัดบ้านแก้ง (อ.เฉลิมพระเกียรติ) ขายได้เดือนกว่าๆ แล้ว ก็พอได้อยู่ ส่วนวันอื่นยังไม่มีแผน พี่ทำของพี่คนเดียว ก็เหนื่อยอยู่ ขายทุกวันคงไม่ไหว
พี่ไม่ได้คิดจะขายหมูสะเต๊ะเป็นอาชีพหลักน่ะ อาทิตย์นึงน่าจะขายสัก 2-3 วันแบบนี้ ก็กำลังมองว่าจะทำธุรกิจแบบซื้อมาขายไปมากกว่าในอนาคต จะได้มีเวลาดูแลลูกด้วย
ก็อยู่ที่แก่งคอยนี่แหละ บ้านพี่อยู่นี่ จะให้ไปไหน เมืองมันโอเคสำหรับเรานะ ไปไหนมาไหนสะดวก หากินง่าย อาหารก็มีให้เลือกหลากหลายดีด้วย
แต่ถ้าให้มองในมุมนักท่องเที่ยว จริงๆ แก่งคอยมายากนะ หลายคนบ่นว่าหาทางเข้าเมืองยาก ไม่รู้เป็นเมืองลับแลหรืออย่างไร คือถ้าไม่ใช่คนคุ้นเคยพื้นที่หรือเปิด GPS มา ส่วนใหญ่เขาขับรถเลยกันไปหมด ไม่แน่ใจว่าป้ายอาจไม่ชัดหรือเพราะอะไร ในขณะเดียวกัน ถ้าจะออกจากแก่งคอยเพื่อเข้าไปทางอำเภอเมืองสระบุรีก็ยากอีก คุณต้องขับรถขึ้นสะพานและวนไปกลับรถอีกหลายกิโลเมตรมาก ยิ่งคุณออกจากเมืองช่วงเย็นๆ ที่เขาเลิกงานกัน กว่าจะได้กลับรถนี่ติดยาวเลย แก่งคอยอยู่ห่างจากอำเภอเมืองสระบุรีแค่นี้ บางทีใช้เวลาเหมือนไปต่างจังหวัด
ได้ยินมาว่า มีความพยายามของหลายหน่วยงานจะทำให้แก่งคอยเป็นเมืองท่องเที่ยว ก็อยากฝากเรื่องป้ายบอกทางหรือการจราจรตรงนี้ด้วย”
สุนัดดา กงขุนทด
เจ้าของร้านสุนัดดาหมูสะเต๊ะ
“ระบบนิเวศอีสปอร์ตคือฟันเฟืองสำคัญในการขับเคลื่อนเมืองอัจฉริยะผ่านการยกระดับศักยภาพของผู้คน” ในยุคที่เทคโนโลยีดิจิทัลกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน สื่อสังคมออนไลน์อย่าง Facebook, Instagram หรือ YouTube ไม่ได้เป็นเพียงช่องทางสื่อสารหรือความบันเทิงอีกต่อไป หากแต่กลายเป็นเครื่องมือสร้างอาชีพ และพัฒนาทักษะของผู้คนทั่วโลก เช่นเดียวกับ “อีสปอร์ต” (Esports) หรือการแข่งขันวิดีโอเกม ที่เริ่มต้นในมหาวิทยาลัยสหรัฐฯ…
เมืองอัจฉริยะ (Smart City) ไม่ใช่แค่เรื่องของเซ็นเซอร์ แพลตฟอร์ม หรือระบบ AI ที่แม่นยำ แต่หัวใจที่แท้จริงของมันคือ “ผู้คน” – เพราะถ้าขาดการรับฟังเสียงสะท้อน หรือกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชน เมืองจะไม่มีวันรู้ว่าควรก้าวไปทางไหนแต่ในโลกหลังโควิด-19 ที่ลานกิจกรรมถูกแทนที่ด้วยหน้าจอมือถือ—หน่วยงานรัฐที่ทำหน้าที่บริหารเมืองกลับเข้าไม่ถึงประชาชนได้มากพอ…
“แม้จะเป็นการเล่นเกม แต่นครสวรรค์ก็ไม่ได้มาเล่น ๆ เพราะนี่จะเป็นฟันเฟืองสำคัญที่เปลี่ยนให้เมืองผ่านกลายมาเป็นจุดหมายของใครหลายคน” เมื่อเอ่ยถึงนครสวรรค์ คุณนึกถึงอะไร? ประตูสู่ภาคเหนือ, “เมืองปากน้ำโพ” ชุมทางการค้าทางเรือในอดีต, เทศกาลตรุษจีน, ขนมโมจิ, ดินแดนอาหารอร่อย หรือ “พาสาน” แลนด์มาร์กแห่งใหม่กลางปากแม่น้ำเจ้าพระยา ภาพจำเหล่านี้คือสิ่งที่คนส่วนใหญ่นึกถึง…
“เรามีโครงสร้างพื้นฐานในการเป็นสมาร์ทซิตี้พร้อมแต่ที่ผ่านมา เรายังไม่มีกลไกในการพัฒนาบุคคลในกรอบนี้และอีสปอร์ตจะกลไกหนึ่ง ที่เริ่มต้นจากเด็กและเยาวชน” ไม่เพียงแต่เทศบาลนครนครสวรรค์จะเป็นหนึ่งในเทศบาลแห่งแรกที่ได้รับการคัดเลือกโดย สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล (depa) ให้เป็น เมืองอัจฉริยะ (Smart City) ตั้งแต่ปี 2564 หากแต่ในปัจจุบัน เทศบาลนครซึ่งมีขนาดเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับต้น ๆ…
“ผมไม่ได้ฝันว่าจะต้องมีซิลิคอนวัลเลย์ในนครสวรรค์แต่หวังว่าเราจะสามารถสร้างงานให้เด็กคนหนึ่งไม่ต้องเข้ากรุงเทพฯไม่ต้องทิ้งบ้านเกิดไปเพราะไม่มีโอกาส” “ในยุคที่เทคโนโลยีดิจิทัลพาโลกไปไกล เกมกลายเป็นสื่อที่ช่วยให้เด็กเรียนรู้และพัฒนาตัวเองอย่างน่าทึ่งผมยกตัวอย่างลูกชายผม เขาเรียนอยู่ ป.1 มีเกมอยู่ 2 เกมที่เขาเล่นประจำ คือ Sprunki และ Roblox สองเกมนี้เน้นเรื่องการแปรรูปจินตนาการให้กลายเป็นรูปธรรม ตอนแรกผมก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเกมนี้หรอก จนมาศึกษา…
“ผมไม่ได้ปฏิเสธการศึกษาในระบบ แต่ถ้าเราสามารถสร้างทางเลือกให้กับเด็กที่มีความฝันจริงจังผู้ใหญ่อย่างพวกเราก็ควรต้องหาวิธีส่งเสริมพวกเขา” “สำหรับการขับเคลื่อนอีสปอร์ตให้กลายเป็นหนึ่งในกลไกการพัฒนาเมือง ผมมองออกเป็น 2 ประเด็นหลัก ประเด็นแรกคือ ผมเคยสอนวิชาอีคอมเมิร์ซ (E-commerce) ที่คณะบริหารและการจัดการ มหาวิทยาลัยเจ้าพระยา และตระหนักดีว่าสิ่งที่ทำให้ศาสตร์นี้ รวมถึงศาสตร์อื่น ๆ ที่เชื่อมโยงกับโลกดิจิทัล สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงเชิงบวกให้กับผู้เรียน…