“ตอนนี้เรียนอยู่มอหก โรงเรียนเบญจมราชูทิศ ราชบุรี ค่ะ เราเรียนตั้งแต่มัธยมต้น และได้รู้จักชมรมโบราณคดีซึ่งรับเฉพาะเด็กนักเรียนมัธยมปลาย ความที่เราสนใจประวัติศาสตร์ และเห็นบรรยากาศของรุ่นพี่ในชมรมที่ผูกพันกันเหมือนครอบครัว โดยไม่มีระบบโซตัสด้วย พอขึ้นมอสี่ก็เลยสมัครเข้าชมรมนี้
ชมรมนี้มีคนอยากเข้าเยอะ ก็เลยต้องส่งใบสมัครและสัมภาษณ์กัน รุ่นพี่ปีสุดท้ายหรือที่เรียกว่ามาสเตอร์จะเป็นคนคัดเลือกสมาชิกใหม่ อย่างปีนี้หนูเป็นมาสเตอร์ ก็จะเป็นคนคัดเลือกน้องเข้ามาในชมรม ก็ดูที่ทัศนคติ ความสนใจ และความพร้อมอื่นๆ
หน้าที่หลักของสมาชิกในชมรมไม่ใช่แค่การเฝ้าพิพิธภัณฑ์ (เบญจมราชูทิศพิพิธภัณฑ์) แต่สมาชิกทุกคนจะได้เรียนรู้ทักษะการทำทะเบียนโบราณวัตถุ และสามารถนำชมพิพิธภัณฑ์แก่ผู้มาเยือนได้ ซึ่งทักษะนี้จะเป็นการส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น โดยรุ่นพี่ยังได้เรียนรู้จากอาจารย์จากคณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากรด้วย
อย่างการทำทะเบียน ก็ต้องทำให้มีความละเอียดแบบที่นักโบราณคดีจริงๆ เขาทำกันเลย จดบันทึกรายละเอียดของวัสดุ วัดสเกลขนาด ถ่ายรูปทุกมุมมอง บันทึกอายุ และทำทะเบียนการจัดเก็บ คือไม่ใช่ว่าเรามีหม้อโบราณ เราจะเขียนแค่หม้อมีสีอะไรก็ไม่ได้ เพราะพิพิธภัณฑ์เรามีหม้อเป็นร้อยๆ ใบ โบราณวัตถุแต่ละชิ้นก็ล้วนมีคุณค่าในตัวของมันเอง พอได้ทะเบียนเราก็บันทึกลงฐานข้อมูลที่เป็นเอกสารและฐานข้อมูลออนไลน์
ในทุกๆ ปี เราจะมีโบราณวัตถุที่ศิษย์เก่า หรือหน่วยงานต่างๆ บริจาคเข้ามา เช่น เรามีโลงผีแมนจากกาญจนบุรี ที่รุ่นพี่ชมรมเราซึ่งจบออกไปเป็นตำรวจและได้มา เขาก็บริจาคให้พิพิธภัณฑ์ของโรงเรียน รุ่นน้องอย่างพวกเราก็ต้องทำทะเบียนวัตถุเพื่อจัดเก็บ ที่เห็นในห้องนี้ยังไม่ใช่ทั้งหมดที่เรามี เพราะเรามีโบราณวัตถุที่ได้มาเยอะมากจัดเก็บในคลังของโรงเรียน
ทำไมถึงชอบเรื่องนี้หรือคะ? จริงๆ หนูชอบลงพื้นที่มากกว่า ไปตามแหล่งโบราณสถานเพื่อจะได้เรียนรู้ว่าคนแต่ละวัฒนธรรมหรือแต่ละยุคสมัยเขามีชีวิตอยู่กันอย่างไร และเห็นการที่ผู้คนแต่ละยุคใช้สิ่งของต่างๆ เพื่อดำรงชีพ วัตถุบางชิ้นอาจดูไม่สวยเลย ไม่เห็นจะน่าเก็บตรงไหน แต่คุณค่าของวัตถุนั้นมันคือการที่คนในอดีตได้ใช้มันเพื่อประทังชีวิต เป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ที่สำคัญของยุคสมัย และไม่สามารถทำซ้ำได้อีกแล้ว มันจึงมีค่ามาก
อย่างไรก็ดี หนูชอบโบราณคดีเพราะได้ทำกิจกรรมและได้เรียนรู้ ไม่คิดว่าจะเรียนต่อด้านนี้ในเชิงอาชีพค่ะ เพราะเราก็สนใจเรื่องอื่นๆ อย่างภาษาและการสื่อสารด้วย จึงไม่ได้คิดจะสอบเข้าโบราณคดีเป็นอันดับแรก แต่การได้เข้าชมรมก็ทำให้หนูได้พัฒนาทักษะหลายด้าน ทั้งการทำงานร่วมกับคนอื่น ความละเอียดรอบคอบในการจดบันทึก การเป็นคนช่างสังเกต การสื่อสาร และความกล้าแสดงออก ที่สำคัญคือการได้เพื่อนใหม่ๆ ที่สนใจแบบเดียวกัน”
กรรณิการ์ มณีวิหก
นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และสมาชิกชมรมโบราณคดี
โรงเรียนเบญจมราชูทิศ ราชบุรี
“เมืองอาหารปลอดภัยไม่ได้ให้ประโยชน์แค่เฉพาะผู้คนในเขตเทศบาลฯแต่มันสามารถเป็นต้นแบบให้เมืองอื่น ๆ ที่อยากส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้คนได้เช่นกัน” “งานประชุมนานาชาติของสมาคมพืชสวนโลก (AIPH Spring Meeting Green City Conference 2025) ที่เชียงรายเป็นเจ้าภาพเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2568 ที่ผ่านมา เน้นย้ำถึงทิศทางการพัฒนาเมืองสีเขียว…
“ทั้งพื้นที่การเรียนรู้ นโยบายเมืองอาหารปลอดภัย และโรงเรียนสำหรับผู้สูงวัยคือสารตั้งต้นที่จะทำให้เชียงรายเป็นเมืองแห่งสุขภาพ (Wellness City)” “กล่าวอย่างรวบรัด ภารกิจของกองการแพทย์ เทศบาลนครเชียงราย คือการทำให้ประชาชนไม่เจ็บป่วย หรือถ้าป่วยแล้วก็ต้องมีกระบวนการรักษาที่เหมาะสม ครบวงจร ที่นี่เราจึงมีครบทั้งงานส่งเสริมสุขภาพ ป้องกันโรค การรักษาเมื่อเจ็บป่วย และระบบดูแลต่อเนื่องถึงบ้าน…
“การจะพัฒนาเมือง ไม่ใช่แค่เรื่องสาธารณูปโภคแต่ต้องพุ่งเป้าไปที่พัฒนาคนและไม่มีเครื่องมือไหนจะพัฒนาคนได้ดีไปกว่า การศึกษา” “แม้เทศบาลนครเชียงรายจะเป็นเมืองแห่งการเรียนรู้ของยูเนสโกแห่งแรกของไทยในปี 2562 แต่การเตรียมเมืองเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ว่านี้ เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นหลายสิบปี ในอดีต เชียงรายเป็นเมืองที่ห่างไกลความเจริญ ทางเทศบาลฯ เล็งเห็นว่าการจะพัฒนาเมือง ไม่สามารถทำได้แค่การทำให้เมืองมีสาธารณูปโภคครบ แต่ต้องพัฒนาผู้คนที่เป็นหัวใจสำคัญของเมือง และไม่มีเครื่องมือไหนจะพัฒนาคนได้ดีไปกว่า ‘การศึกษา’…
“ถ้าอาหารปลอดภัยเป็นทางเลือกหลักของผู้บริโภคเชียงรายจะเป็นเมืองที่น่าอยู่กว่านี้อีกเยอะ” “นอกจากบทบาทของการพัฒนาชุมชนและสังคมสงเคราะห์ กองสวัสดิการสังคม เทศบาลนครเชียงราย ยังมีกลไกในการส่งเสริมเศรษฐกิจของพี่น้อง 65 ชุมชน ภายในเขตเทศบาลฯ โดยกลไกนี้ครอบคลุมการส่งเสริมสุขภาพ และช่วยดูแลสิ่งแวดล้อมในทางอ้อมด้วยกลไกที่ว่าคือ ‘สหกรณ์นครเชียงราย’ โดยสหกรณ์ฯ นี้เริ่มต้นมาตั้งแต่ปี 2560 หลักเราคือการสนับสนุนเศรษฐกิจชุมชน…
“แม่อยากปลูกผักปลอดภัยให้ตัวเองและคนในเมืองกินไม่ใช่ปลูกผักเพื่อส่งขาย แต่คนปลูกไม่กล้ากินเอง” “บ้านป่างิ้ว ตั้งอยู่ละแวกสวนสาธารณะหาดนครเชียงราย เราและชุมชนฮ่องลี่ที่อยู่ข้างเคียงเป็นชุมชนเกษตรที่ปลูกพริก ปลูกผักไปขายตามตลาดมาแต่ไหนแต่ไร กระทั่งราวปี 2548 สำนักงานเกษตรอำเภอเมืองเชียงราย มาส่งเสริมให้ทำเกษตรปลอดภัย คนในชุมชนก็เห็นด้วย เพราะอยากทำให้สิ่งที่เราปลูกมันกินได้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าเกษตรกรปลูกแล้วส่งขาย แต่ไม่กล้าเก็บไว้กินเองเพราะกลัวยาฆ่าแมลงที่ตัวเองใส่…
“วิวเมืองเชียงรายจากสกายวอล์กสวยมาก ๆขณะที่ผืนป่าชุมชนของที่นี่ก็มีความอุดมสมบูรณ์จนไม่น่าเชื่อว่านี่คือป่าที่อยู่ในตัวเมืองเชียงราย” “ก่อนหน้านี้เราเป็นพนักงานบริษัทเอกชนที่ต่างจังหวัด จนเทศบาลนครเชียงรายเขาเปิดสกายวอล์กที่ศูนย์การเรียนรู้ชุมชนดอยสะเก็น และหาพนักงานนำชม เราก็เลยกลับมาสมัคร เพราะจะได้กลับมาอยู่บ้านด้วย ตรงนี้มีหอคอยชมวิวอยู่แล้ว แต่เทศบาลฯ อยากทำให้ที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยว ก็เลยต่อขยายเป็นสกายวอล์กอย่างที่เห็น ซึ่งสุดปลายของมันยังอยู่ใกล้กับต้นยวนผึ้งเก่าแก่ที่มีผึ้งหลวงมาทำรังหลายร้อยรัง รวมถึงยังมีเส้นทางศึกษาธรรมชาติบนภูเขา ในป่าชุมชนผืนนี้ จริง…