“หนูเกิดและโตที่อำเภอยะหริ่ง จังหวัดปัตตานี พอเรียนถึง ม.6 แม่บอกว่าที่บ้านไม่มีเงินส่งให้หนูเรียนต่อแล้ว จบ ม.6 ต้องออกมาช่วยทำงานเลยครอบครัวหนูทำงานรับจ้างทั่วไปค่ะ มีพี่น้องอยู่ 4 คน ไม่มีใครได้เรียนต่อเลย ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยพ่อแม่ทำงานหาเงินนะ แต่หนูคิดว่าถ้าได้เรียนต่ออย่างน้อยระดับปริญญาตรี การศึกษาจะทำให้เรามีโอกาสได้ทำงานที่ช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตครอบครัวได้ ซึ่งก็พอดีกับที่หนูเคยร่วมกิจกรรมของกลุ่มลูกเหรียง (สมาคมเด็กและเยาวชนเพื่อสันติภาพชายแดนใต้) ทราบว่าทางกลุ่มมีโครงการมอบทุนการศึกษาให้แก่เยาวชนที่ขาดโอกาส หนูเลยเขียนจดหมายไปขอทุนการศึกษา หนูสอบติดคณะวิทยาการจัดการ…
“สูตรอาหารของยายส่วนใหญ่ได้มาจากคุณยายของยายอีกที ยายจะทำอาหารเช้าที่คนที่นี่กินกันโดยเฉพาะพี่น้องมุสลิม เช่น โรตีมะตะบะ นาซิดาแฆ ข้าวเหนียวหน้าปลาแห้ง ข้าวยำ และอื่นๆ เมื่อก่อนขายอยู่ที่ย่านตลาดเก่า ก่อนข้ามทางรถไฟมาเปิดร้านตรงทางเข้าตลาดสดยะลาตอนปี พ.ศ. 2500 ตอนนี้ก็รุ่น 4 เป็นรุ่นหลานยายดูแลเป็นหลักแล้ว ถึงจะส่งต่อให้รุ่นหลัง ยายก็ยังชอบทำอาหารอยู่ ทุกวันนี้ก็ยังตื่นตี 4 มาช่วยเขา…
“หนูเป็นคนอำเภอรามัน ย้ายมาอยู่ในตัวเมืองยะลา เพราะเรียนที่มหาวิทยาลัยราชภัฏ หนูเรียนคณะวิทยาการจัดการ สาขานิเทศศาสตร์ เพราะชอบทำสื่อ และอยากทำภาพยนตร์ค่ะระหว่างเรียน หนูก็มีโอกาสทำหนังสั้นและสารคดีส่งประกวดตามเวทีต่างๆ ส่วนใหญ่ก็จะทำตามโจทย์ของการประกวด เช่น ประเด็นสิ่งแวดล้อม ศิลปวัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างหลังที่หนูสนใจเป็นพิเศษ แต่ขณะเดียวกัน เมื่อค้นคว้าเรื่องประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของเมืองยะลาเพื่อจะนำมาพัฒนาเป็นบทสารคดี หนูกลับพบว่ามีข้อมูลเชิงเอกสารที่ถูกเผยแพร่ค่อนข้างน้อย ทั้งๆ ที่มีเรื่องน่าสนใจตั้งเยอะ ที่ผ่านมา…
“คุณครูเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนเทศบาล 4 ธนวิถี ยะลา โดยโรงเรียนของครูจัดการเรียนการสอนตั้งแต่อนุบาลไปจนถึงประถมศึกษาปีที่ 6 นักเรียนมีทั้งคนมุสลิมและพุทธ โดยหลักๆ เราเน้นให้เด็กระดับปฐมวัยสามารถอ่านออกเขียนได้ ขณะเดียวกันเราก็พยายามปลูกฝังแนวคิดการเรียนรู้ตลอดชีวิตในเด็กๆ ทุกช่วงวัย หนึ่งในแนวทางที่ว่าคือแผนการพัฒนารายวิชาเพิ่มเติมตามความถนัดของเด็กๆ ซึ่งนี่เป็นนโยบายที่ครูพยายามผลักดันให้เกิดเป็นรูปธรรมตั้งแต่ระดับประถมศึกษาขึ้นมา โดยนักเรียนห้องหนึ่งจะมีราว 30 คน สายชั้นหนึ่งจะมี 5 ห้องเรียน ทางเราก็จะจัดกลุ่มความสนใจและความถนัดของเด็กแต่ละคน…
“โครงการย่อยชุด “การออกแบบและพัฒนานวัตกรรม พื้นที่การเรียนรู้ เพื่อสร้างเสริมทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 ที่สอดคล้องกับวิถีชีวิตของประชาชนในเขตเทศบาลเมืองหัวหิน” เข้าไปศึกษาและเก็บข้อมูลท้องถิ่นในพื้นที่วิจัย ประสานงานกับท้องถิ่นในภาคีที่เกี่ยวข้อง คือภาครัฐ ตัวเทศบาลเมืองหัวหินเองที่เป็นเจ้าภาพทุนวิจัย ภาคประชาชน ภาควิชาการคือมหาวิทยาลัยที่เป็นพันธมิตรกันคือมหาวิทยาลัยศิลปากร มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี มหาวิทยาลัยหาดใหญ่ และมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ในช่วงที่เข้ามาทำงานวิจัยเป็นช่วงสถานการณ์โควิด เมืองได้รับผลกระทบทางเศรษฐกิจเต็มร้อย ชุมชนพูลสุขที่เราเลือกไปทำวิจัย พวกร้านอาหาร…
“ร้านปลาทู นที หัวหิน เราเน้นเมนูปลาทูเป็นวัตถุดิบ เช่น ต้มยำปลาทู แกงส้มพริกนกปลาทู ปลาทูทอดน้ำปลา ข้าวผัดปลาทู เราอุดหนุนพี่น้องประมงเรือเล็กชายฝั่ง เขานั่งเรือเล็กกันสองคนออกไปตอนเช้ามืดแล้วกลับมาสิบโมง เราซื้อปลาทูท้องถิ่นจากประมงชายฝั่งแถวนี้ ประจวบฯ หัวหิน ปราณบุรี บางสะพาน เป็นปลาทูเตี้ยชายฝั่ง ตัวเล็ก มัน…
“ผมเป็นคนหัวหิน ตอนเรียนจบมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี รุ่นพี่ชวนตั้งกลุ่มยายกับตาที่เพชรบุรี ทำค่ายจิตอาสา กิจกรรมเดินท่องเมือง ปั่นจักรยานสองล้อพิทักษ์รักษ์ลำน้ำเพชร ซึ่งทำกันมาจะปีที่ 30 แล้ว ก็เป็นต้นแบบที่เราฟูมฟักสั่งสมประสบการณ์กลับมาทำที่หัวหินบ้านเรา ตั้งกลุ่มกะตอยรัก(ษ์)หัวหิน ออกแบบโลโก้สามตัวคือสามคนที่ตั้งกลุ่มกันมา กะตอยคือปลาหมึกตัวเล็กๆ แก๊งกะตอยก็เหมือนปลาหมึกตัวเล็กๆ ที่ซุกซน เราทำกิจกรรมง่ายๆ เรื่องประเพณี วัฒนธรรมพื้นถิ่นกันมาปีนี้ครบ 10…
“หัวหินเป็นเมืองพระราชวัง มีข้าราชบริพารตามเสด็จมา แล้วเขาก็มาเดินเที่ยวชายหาด เขาเดินไปตรงบ้านพักส่วนตัว คนเฝ้าชื่อ ลุงขาว มีอาชีพเลี้ยงม้า ลุงขาวเห็นมีคนมาเที่ยวเยอะ แกก็นึกได้ เอาม้ามาจูงเล่น คนก็อยากขี่ ตั้งแต่นั้นมาเลยเกิดมีม้าให้คนขี่ท่องเที่ยวชายหาดหัวหิน ก็มีมาเป็นร้อยปีแล้ว ตั้งแต่รุ่นพ่อผม ตัวผมนี่ก็อายุจะหกสิบแล้ว ทีนี้พอมีนักท่องเที่ยวเข้ามาเยอะ เราก็ต้องกำหนดราคา ทำให้มีมาตรฐาน ก็เลยตั้งเป็นกลุ่มชมรม…
“ผมเปิดร้านกาแฟมาก่อน ที่บ้านผมเอง อำเภอสามร้อยยอด อยู่ริมถนนหลักเลย ชื่อ LoftFee ตอนนี้ก็ให้น้องสาวทำเป็นหลัก คือที่บ้านค้าขายอยู่แล้ว ผมตั้งใจทำร้านกาแฟเพราะบ้านผมเป็นอำเภอเล็กๆ เหมือนไม่มีร้านกาแฟที่เป็นร้านจริงจังเลย ผมเรียนจบคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ก็ไม่เกี่ยวกับกาแฟเท่าไหร่ จะมาเปิดร้านกาแฟเลย มันก็เร็วไป คงยาก ก็เลยไปหาประสบการณ์ เป็นลูกจ้างทำร้านกาแฟอยู่หัวหินปีกว่าๆ กรุงเทพฯ…
“ผมเป็นคนกรุงเทพฯ จบรัฐศาสตร์ รามคำแหง ไม่ใช่สายโรงแรม แต่ทำงานโรงแรมมาตลอด เริ่มงานเป็นคนเปิดประตูหน้าโรงแรมคนแรกของโรงแรมรอยัล ออร์คิด เชอราตัน ทำอยู่ประมาณ 3 ปี แล้วก็ไปทำโรงแรมแชงกรี-ลา กรุงเทพฯ 7 ปีจนเป็นผู้ช่วยฟรอนต์ออฟฟิศ แล้วก็เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการฟรอนต์ออฟฟิศมาอยู่ที่โซฟิเทล เซ็นทรัล หัวหิน ย้ายไปทำโรงแรมบลูเวฟหัวหิน…