6 mins read“ผมขับรถสี่ล้อสีเหลืองเส้นทางเชียงใหม่-เวียงป่าเป้า พาผู้โดยสารที่เป็นพ่อค้าแม่ค้า นักเรียน คนทำงาน นักท่องเที่ยว และพี่น้องชนเผ่าที่อาศัยอยู่ตามเส้นทางเข้า-ออกเมืองเชียงใหม่มาสี่สิบกว่าปีแล้ว ขับมานานจนคนขับรถประจำทางด้วยกันตั้งให้เป็นประธานกรรมการสหกรณ์นครเชียงใหม่เดินรถ จำกัด ติดกันมา 5 วาระ งานของผมคือช่วยประสานงานกับพี่น้องคนขับรถสี่ล้อเหลืองใน 28 เส้นทาง ซึ่งมีอยู่นับพันคันใน 4 จังหวัดภาคเหนือ
คนชอบมองว่ารถประจำทางสี่ล้อมักไม่พัฒนา เป็นมายังไงก็อย่างนั้น แต่ก็ต้องเข้าใจด้วยว่าเรามีข้อจำกัดหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องเงินทุน ยิ่งช่วงโควิดนี่เจอหนัก รายได้แทบไม่มี แล้วมาเจอค่าน้ำมันที่สูงขึ้นเป็นเท่าตัวอีก เราต้องแบกรับภาระในเรื่องนี้ จะให้ไปขึ้นค่าโดยสารก็กระทบกับลูกค้าอีก เพราะอย่าลืมว่าเราเป็นทางเลือกในการเดินทางระหว่างอำเภอและจังหวัดที่ประหยัดที่สุด ก็ต้องหาวิธีสู้กันไป ให้ได้ประโยชน์ทั้งคนขับและผู้โดยสาร
ผมมองว่ารัฐหรือเทศบาลช่วยเราได้มากนะ ไม่ใช่แค่การชดเชยรายได้ แต่ยังรวมถึงการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกจูงใจผู้โดยสาร คุณสังเกตดูสิ เรามีรถประจำทางรวมรถสี่ล้อแดงวิ่งเป็นพันๆ คัน แต่ในเมืองเราแทบไม่มีที่นั่งสาธารณะดีๆ ไว้รอรถเลย ผมจึงเห็นด้วยอย่างยิ่งกับโครงการปรับปรุงสวนริมน้ำปิงตรงกาดวโรรส เพราะจุดนั้นคือจุดที่ผู้โดยสารส่วนใหญ่จะมาขึ้นรถประจำทางกลับบ้านไปยังอำเภอต่างๆ แทนที่เขาจะต้องมานั่งรอในรถหรือตามม้านั่งริมถนน ก็ได้มาพักร้อนในสวนร่มๆ ก่อนออกเดินทาง
ส่วนตัวผมคิดว่าถ้าเมืองเรามีสวนมากขึ้น หรือมีที่นั่งพักที่มีร่มเงามากกว่านี้ตามจุดต่างๆ จะช่วยจูงใจให้คนหันมาใช้บริการรถสาธารณะมากขึ้นด้วยเช่นกัน คนใช้รถสาธารณะมากขึ้น รถก็ติดน้อยลง คนขับรถก็อยู่ได้ แถมยังมีรายได้ไปพัฒนาบริการให้ดียิ่งขึ้นในระยะยาวอีกด้วย”
///
ดุสิษฐ์ รัตนาดารา
ประธานกรรมการสหกรณ์นครเชียงใหม่เดินรถ จำกัด
