สิ่งที่ผมอยากเห็นจริงๆ คือการได้เห็นกว๊านพะเยาที่สุขสงบในทุกเช้าแบบนี้

“ถ้าไม่ติดงานอะไร ผมมักจะปั่นจักรยานมานั่งดื่มกาแฟริมกว๊านอย่างนี้ทุกเช้า ตอนแรกก็ทำกาแฟดริปขายคนที่มาเดินเล่นเหมือนกันครับ แต่พอมีข้อห้ามไม่ให้มีรถเข็นมาขายเกิน 11 โมง ผมก็เลยไม่ขาย ใครอยากดื่มกาแฟ ผมทำเสิร์ฟเลย ก็กลายเป็นว่าพอมีคนมาดื่มของผมไป คราวต่อมาเขาก็เอาเมล็ดกาแฟมาแบ่งให้ลอง เป็นการตอบแทน

อาชีพของผมคือช่างกระจกและอลูมิเนียมครับ ก่อนหน้านี้เคยทำงานอยู่กรุงเทพฯ แต่อยู่จนถึงจุดจุดหนึ่งแล้วคิดว่าเราอยู่กรุงเทพฯ ต่อไม่ไหว เลยกลับมาทำงานที่บ้าน กรุงเทพฯ อะไรก็เป็นเงินเป็นทองไปหมด แค่อยากจะมานั่งสวนสาธารณะหรือริมแม่น้ำแบบนี้ ก็ต้องเสียค่าเดินทาง และความที่เป็นเมืองใหญ่ก็บีบคั้นให้คนต้องแข่งขัน ไม่ค่อยเอื้อเฟื้อกัน

ผมชอบพะเยาตรงที่เงินทองไม่ใช่เรื่องหลักใหญ่ ไม่ได้บอกว่าเงินไม่สำคัญนะครับ เป็นเรื่องสำคัญ แต่คนพะเยาหลายคนก็ไม่ถึงกับดิ้นรนหนักในการหาเงินไปซื้อข้าว เพราะคุณแค่ออกเรือไปที่กว๊านคุณก็หาปลาได้แล้ว เข้าป่าหาหน่อไม้ หาเห็ด หลายคนเป็นเกษตรกรก็ปลูกข้าวกินเอง และพะเยายังมีสังคมแบบชุมชนที่ใครมีอะไรก็เอามาแบ่งหรือมาแลกกันอยู่ เราจึงอยู่ได้ในแบบชีวิตที่ไม่ได้เร่งเร้าอะไร และทำให้คนที่นี่ไม่ค่อยเครียด

ผมไม่ได้เรียนสูงอะไร เลยอาจตอบได้ไม่ดีนักว่าอยากเห็นการพัฒนาอะไรในเมืองนี้ ก็คงอยากเห็นผู้คนผ่อนคลาย มีความสุข เห็นเมืองที่เติบโตไปพร้อมกับความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อม เพราะสิ่งที่ผมอยากเห็นจริงๆ คือการได้เห็นกว๊านพะเยาที่สุขสงบในทุกเช้าแบบนี้”  

กุหลาบ อินอิ่น
ช่างกระจกและอลูมิเนียม