“ทอดปาท่องโก๋ดูเหมือนง่ายๆ แบบนี้แต่กว่าจะดูไฟเป็น มันต้องใช้ทั้งเวลาและประสบการณ์”

“ก่อนหน้านี้ผมเป็นพนักงานฉายหนังที่โรงหนังกิตติกรในตลาดใต้ สมัยที่เขายังพากย์เสียงอยู่นั่นแหละ หน้าที่ผมจะฉายฟิล์มจากห้องฉาย และเปิดเทปเสียงประกอบไปพร้อมกับที่นักพากย์พากย์หนังไป วันนึงหนังจะฉาย 4 รอบ ก็ดูเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ ประมาณ 10 วันแล้วค่อยเปลี่ยนเรื่องใหม่

ตอนนั้นได้ค่าแรงวันละ 50 บาท ก็โอเคอยู่ เพราะสมัยก่อนของยังราคาถูก และบ้านผมอยู่หลังศาลปุ่นเถ่ากง-ม่า เดินมาทำงานได้ ทำไปได้สักพักก็เริ่มมีอายุ ประกอบกับผมแต่งงานและเริ่มทำปาท่องโก๋ขายเป็นรายได้เสริม มีอยู่วันหนึ่ง หนังใกล้จะจบแล้ว ผมดันเผลอหลับ หนังมันเลยขึ้นจอขาว คนดูเลยโห่กันทั้งโรง วันนั้นแหละผมก็รู้สภาพแล้วว่าคงทำงานนี้ไม่ไหว จึงลาออกมา

ก็มาจริงจังกับปาท่องโก๋ โดยเริ่มด้วยกันกับน้องชาย พัฒนามาจากสูตรโบราณ ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง จำได้เลยว่าสมัยก่อนต้องตื่นมานวดแป้งตั้งแต่ 5 ทุ่ม เพื่อจะได้ทันขายตอนเช้ามืด นวดด้วยมือเรานี่แหละ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน แต่มาตอนหลังมีเครื่องตีแป้งมาช่วยทุ่นแรง 2 นาทีก็เสร็จ

ตอนแรกผมขายอยู่ตลาดศาลพ่อปู่ดำและไนท์บาซาร์ ขายเช้าด้วย เย็นด้วย แต่ขายไปสักพักไม่ไหว พิษณุโลกตอนเย็นนี่ร้อน ยิ่งหน้าร้อนนี่ เอาแป้งไม่อยู่ ก็พอดีกับเจ้าของร้านปาท่องโก๋ที่ตลาดใต้เขาจะเลิกกิจการ ผมก็เลยย้ายมาขายที่นั่น แล้วก็ขายอยู่นั่นมาตั้งแต่ยังไม่มีลูกสาว ตอนนี้ลูกสาวอายุ 36 ปีแล้ว ขายมานานประมาณนั้น

ส่วนน้องชายที่พัฒนาสูตรกันมา เขาก็ย้ายไปขายที่เชียงใหม่ ชื่อร้านปาท่องโก๋ โกเหน่ง ในตลาดวโรรส ร้านที่เคยออกทีวีเพราะเขาทำปาท่องโก๋รูปไดโนเสาร์นั่นแหละ

ทุกวันนี้ก็ยังตื่นตอน 5 ทุ่มเพื่อเตรียมแป้งอยู่ เพราะจะมาขายที่นี่ตอนตีสอง เพราะเราทอดส่งร้านกาแฟต่างๆ ด้วย ขายโอเคเลย ใช้แป้งตก 50 กิโลกรัมต่อวัน ลูกค้าประจำเราเยอะ เพราะเขาชอบที่ปาท่องโก๋เรากรอบและไม่อมน้ำมัน ปกติจะขายเสร็จประมาณ 10 โมงเช้า เก็บร้าน และกลับถึงบ้านราวๆ 11 โมง กลับไปนอนก่อน และตื่นอีกทีบ่ายสองเพื่อทำน้ำเต้าหู้กับแฟน เพราะตกบ่ายจะมีรถพุ่มพวงมารับน้ำเต้าหู้เราไปขาย สมัยก่อนต้องทำเยอะ วันละประมาณ 4-500 ถุง แต่เดี๋ยวนี้ลดลงเยอะ เพราะรถพุ่มพวงก็ค่อยๆ หายไป

ขายแบบนี้ทุกวันครับ เดือนนึงจะหยุดแค่ 2 วัน เพราะมีนัดกับหมอ ปีนี้ผม 64 แล้ว ก็อยากหยุดมากกว่านี้ แต่หยุดบ่อยไม่ได้ เพราะมีลูกค้ากาแฟหลายร้านเขารอซื้อปาท่องโก๋เราไปขาย ถ้าเราหยุด เขาก็จะไม่มีขาย

ก็อยากส่งต่อเหมือนกัน แต่ลูกสาวผมเขาทำงานที่เทศบาล มีงานเป็นหลักเป็นแหล่ง เขากับลูกเขยที่ทำงานไปรษณีย์ก็จะมาช่วยเสาร์-อาทิตย์ ผมก็ขายเท่าที่ขายไหว ใครมาขอให้สอนก็สอนให้ ไม่หวงวิชาหรอก แต่จะถามก่อนทุกครั้งว่าคุณมีเวลาเรียนแค่ไหน ถ้าเขามีแค่วันสองวันหรือสัปดาห์เดียว ผมไม่สอนให้ เพราะมันครึ่งๆ กลางๆ เห็นทอดเหมือนง่ายๆ แบบนี้ แต่กว่าจะดูไฟเป็นมันต้องใช้ทั้งเวลาและประสบการณ์ ผมจะยินดีสอนถ้าคุณตั้งใจจริงและมีเวลามากพอ”