“ผมเริ่มฝึกเชิดหนังใหญ่ตอนอายุ 10 ขวบครับ ตอนนั้น พระครูบรุเขต วุฒิกร อดีตเจ้าอาวาสวัดบ้านดอน มาถามเด็กนักเรียนในโรงเรียนวัดบ้านดอนว่าใครอยากเรียนเชิดหนังใหญ่บ้าง ผมเห็นว่าน่าสนใจดีก็เลยเข้าร่วม
จากตอนแรกก็แค่เล่นสนุกๆ แถมยังได้ค่าขนมอีกเวลาไปออกแสดงตามที่ต่างๆ พอเล่นไปเล่นมาก็พบว่าเป็นความผูกพันที่ได้แสดงร่วมกับเพื่อน และได้ฝึกซ้อมรุ่นน้องต่อๆ มาให้มาแสดงร่วมกับเรา อีกทั้งพอได้ไปตระเวนเปิดการแสดงที่ต่างๆ รวมถึงในต่างประเทศ เล่นจบได้ยินเสียงปรบมือก็รู้สึกภาคภูมิใจ ทุกวันนี้ผมอายุ 29 อยู่ในกลุ่มหนังใหญ่วัดบ้านดอนมาได้เกือบ 20 ปีแล้ว
เรามีด้วยกันรวมๆ 30 คน ถ้าไม่ใช่เด็กนักเรียนอยู่ ทุกคนก็ต่างมีงานประจำของตัวเอง อย่างผมทำงานโรงงาน จะนัดซ้อมร่วมกันทุกวันจันทร์ พุธ และศุกร์ ของทุกสัปดาห์ ถ้าต้องไปแสดงที่อื่น ส่วนใหญ่ก็จะขอเจ้าภาพว่าสะดวกแสดงวันเสาร์และอาทิตย์ เพราะเป็นวันหยุดของทุกคน ถ้าเป็นวันธรรมดา ก็จะแสดงตอนเย็น
อย่างที่บอกว่าผมอยู่คณะนี้ช่วยครูอำไพ (อำไพ บุญรอด หัวหน้าคณะ) ฝึกเด็กๆ มาหลายรุ่นจนเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว พอผมมีลูกชาย บางวันก็ต้องพาลูกมารอตอนฝึกซ้อมด้วย พอกลับบ้าน ลูกชายก็ทำท่าเชิดหนังตาม ผมเห็นเขาสนใจ ก็เลยจับเขาฝึก เริ่มฝึกตอน 8 ขวบ ทุกวันนี้เขาเรียนอยู่ ป.5 อายุ 11 ขวบ กลายมาเป็นนักแสดงในคณะเราไปด้วยแล้ว
ซึ่งก็เช่นเดียวกับเจ้าคนเล็กตอนนี้ 5 ขวบ คนนี้ตามพี่ชายเขา ผมก็ให้พี่เขาฝึกให้ และครูอำไพแกก็เอ็นดู เลยให้รับบทเชิดตัวละครลิง กลายเป็นว่าในคณะนี้มีผม และลูกชายอีกสองคนมาเป็นคนเชิด ทุกเย็นวันจันทร์ พุธ และศุกร์ หลังเลิกงานผมก็จะไปรับลูกมาที่โรงละคร แล้วก็ซ้อมด้วยกัน สนุกดีครับ ได้ทำในสิ่งที่ชอบพร้อมกับลูกๆ แล้วลูกๆ ก็ดูสนุกที่ได้ทำด้วย
เอาจริงๆ แต่ก่อนก็ไม่คิดว่าการเชิดหนังใหญ่นี้พิเศษยังไงนะ เพราะโตมาเราก็เห็นว่ามีคณะนี้แสดงอยู่ที่วัดบ้านดอนแล้ว แต่พอเราได้แสดงเองและไปโชว์ตามที่ต่างๆ นี่แหละถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เราเล่นมันเป็นศิลปะที่หลงเหลืออยู่ที่ท้ายๆ ของประเทศเราแล้ว จึงรู้สึกภูมิใจที่มีส่วนสืบสานและส่งต่อให้คนรุ่นหลัง ซึ่งก็รวมถึงลูกๆ ของผมด้วย ก็หวังว่าถ้าเขาโตขึ้น ก็จะส่งต่อสิ่งนี้ให้คนรุ่นต่อไป
วีระพงษ์ นิมา
กิตติศักดิ์ นิมา
และกิตติคุณ นิมา
ครอบครัวนักเชิดหนัง กลุ่มหนังใหญ่วัดบ้านดอน
“การลงทุนด้านสมาร์ทซิตี้ให้มีประสิทธิภาพมากที่สุดคือการลงทุนกับผู้คน” “ผมเข้าใจว่าหลายท่านได้พูดถึงอีสปอร์ตในฐานะรูปแบบหนึ่งของเครื่องมือพัฒนาเมืองไปแล้ว จึงอยากเล่าถึงแง่มุมอื่นของเมืองที่มีส่วนสำคัญไม่แพ้กัน โดยเฉพาะการจัดการขยะและน้ำเสีย ซึ่งสะท้อนทิศทางของการเป็นเมืองอัจฉริยะของเทศบาลนครนครสวรรค์โดยตรง ปัจจุบันเทศบาลฯ รองรับขยะจากครัวเรือนและสถานประกอบการในเขตเทศบาลและพื้นที่ใกล้เคียงวันละไม่น้อยกว่า 200 ตัน แต่เดิมเราก็มีวิธีการกำจัดด้วยการฝังกลบในบ่อขยะที่ตำบลบ้านมะเกลือ กระทั่งราว 10 ปีก่อน คณะผู้บริหารเมืองก็มาคิดว่า ถ้าเราฝังกลบอยู่ต่อไปเช่นนี้…
“ผมเป็นนักกีฬาอีสปอร์ตของโรงเรียนตั้งแต่ตอน ม.4 ครับ ตอนนั้นโรงเรียนเทศบาล 6 ยังไม่มีหลักสูตรนี้ แต่ก็มีการตั้งกลุ่มนักกีฬาขึ้น และคุณครูก็สนับสนุน พาเราไปแข่งในทัวร์นาเมนต์ต่าง ๆพอมาปีนี้ขึ้น ม.6 เพื่อนนักกีฬาที่เป็นรุ่นพี่เขาก็แยกย้ายไปเรียนต่อ ก็เลยไม่ได้ออกไปแข่งแล้ว แต่เมื่อปีก่อน ทางเทศบาลนครนครสวรรค์มีการจัดการแข่งขันนำร่องขึ้น…
“เราต้องไม่ปิดกั้นโอกาสของเด็ก เพียงเพราะเรายังไม่เข้าใจแต่ควรส่งเสริมให้เด็กทุกคน ค้นพบเส้นทางของตัวเอง” “สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานครสวรรค์ (สพม. นครสวรรค์) อยู่ใต้สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (สพฐ.) กระทรวงศึกษาธิการ เรากำกับดูแลโรงเรียนมัธยมในจังหวัดนครสวรรค์ทั้งหมด 37 โรงเรียน ไม่รวมโรงเรียนเอกชน และโรงเรียนในสังกัดเทศบาล ครอบคลุมนักเรียนราว…
“จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 3-4 ปีก่อน เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเข้ามาคุยกับพวกเราครูผู้สอนวิชาคอมพิวเตอร์ โดยพวกเขาอยากให้เราพาไปแข่งขันเกม PUBG MOBILE ในงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์ หลังจากพาไปแข่งและจบกิจกรรม เราก็สังเกตเห็นว่าเด็กหลายคนมีความสนใจในอีสปอร์ตอย่างจริงจัง จึงตัดสินใจก่อตั้งชมรมอีสปอร์ตของโรงเรียนขึ้น ปัจจุบันชมรมของเรามีสมาชิกประมาณ 30 คน ตั้งแต่ระดับ…
“ก่อนย้ายมาที่โรงเรียนนวมินทราชูทิศ มัชฌิม ผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนชุมแสงชนูทิศ อำเภอชุมแสง ที่นั่นผมเริ่มเข้าใจความหมายของอีสปอร์ต เริ่มจากเด็ก ๆ เล่นกันเอง ขอครูตั้งชมรม และขอให้ครูพาไปแข่งนอกโรงเรียน เราก็สนับสนุน จนกระทั่งอีสปอร์ตถูกบรรจุเป็นหนึ่งในกีฬาสีของโรงเรียน เช่นเดียวกับ ฟุตบอล วอลเลย์บอล…
“พวกเราเล่นเกมตั้งแต่ประถมแล้ว พวก RoV, PUBG MOBILE, League of Legends เล่นโดยที่ไม่รู้ว่าอีสปอร์ตคืออะไร แต่เล่นเพราะมันสนุก แค่นั้นเลยครับเราไม่คิดมาก่อนว่าอีสปอร์ตจะกลายมาเป็นวิชาเลือกในโรงเรียนด้วยซ้ำ จนมาขึ้น ม.4 และเป็นครั้งแรกที่โรงเรียนเรามีวิชานี้เกิดขึ้น เราก็เลยพากันไปสมัคร…