“สมัยปู่ผมเป็นหนุ่ม แกซื้อที่ดินขนาด 2 ไร่ที่ติดแม่น้ำวังในชุมชนบ้านต้าไว้ และก็ปล่อยให้มันเป็นป่ารกมาอย่างนั้นมาหลายปี มีเหตุการณ์หนึ่งที่จุดประกายสู่อาชีพของผมทุกวันนี้ คือความที่พ่อผมเอาป้ายคำว่ายินดีต้อนรับมาติดไว้ตรงรั้วของที่ดินนั้น แล้วมีคนจากตัวเมืองลำปางขับรถมาถามพ่อว่าร้านอาหารเราเปิดหรือยัง พ่อก็บอกเราไม่ได้ทำร้าน ตรงนั้นเป็นแค่ที่ดินรก
ตอนนั้นผมยังทำงานเป็นวิศวกรโรงงานอยู่ที่จังหวัดระยอง ส่วนแฟนทำงานนิตยสารอยู่ที่กรุงเทพฯ เราก็คุยกันว่าจริงๆ ที่ดินตรงนั้นมันมีศักยภาพนะ ขนาดร้าง คนยังเข้าใจผิดว่าเป็นร้านเลย ก็ประจวบเหมาะกับที่ผมรู้สึกอิ่มตัวกับงานประจำที่ทำมา 8 ปีแล้วด้วย ก็เลยบอกกับแฟนว่างั้นเรากลับลำปาง ลองทำร้านกาแฟจากที่ดินตรงนั้นกัน โดยตั้งชื่อว่า ‘ฮิมวังคาเฟ่’ ตรงไปตรงมาเลย
แต่นั่นล่ะ ความที่เราสองคนไม่เคยทำธุรกิจมาก่อน และเมื่อ 7 ปีที่แล้ว การจะทำร้านกาแฟที่อยู่ห่างจากใจกลางเมืองเกือบ 10 กิโลเมตรก็เต็มไปด้วยความเสี่ยง ผมเลยตัดสินใจย้ายมาทำงานที่เชียงใหม่ก่อน ส่วนแฟนก็ลาออกมาดูแลร้านโดยตรง และผมก็จะกลับไปช่วยร้านทุกวันเสาร์และอาทิตย์ คือมองว่าถ้าธุรกิจไม่เวิร์ค อย่างน้อยผมก็มีรายได้จากงานประจำเป็นหลัก แต่ก็เพราะด้วยทำเลริมน้ำ ความร่มรื่น และความสงบด้วย ร้านเลยมีลูกค้าอย่างต่อเนื่อง พอเปิดได้ 2 ปี ผมก็เลยมั่นใจว่าธุรกิจเรารอดได้ ก็เลยลาออกจากงานประจำมาช่วยแฟนเต็มตัว
เราสองคนทำกันเองเกือบหมดเลยครับ ความที่แฟนเป็นคนมีเซ้นส์ด้านการออกแบบก็เลยเป็นคนแต่งร้าน ส่วนผมก็มีทักษะช่างไม้ ก็เลยช่วยกันทำตั้งแต่การแต่งร้านไปจนถึงเฟอร์นิเจอร์ ส่วนกาแฟแฟนจะทำเป็นหลัก โดยตอนหลังมีผู้ช่วยแล้ว และพอเอาพิซซ่าแบบโฮมเมดมาขาย ผมก็รับหน้าที่อบพิซซ่า
ความที่เรามีที่ดินค่อนข้างเยอะ นอกจากขายกาแฟและอาหาร เลยคิดถึงการสร้างกิจกรรมอื่นๆ ที่เราสนใจเปิดให้ลูกค้าได้เข้ามาร่วม เอาเข้าจริง แรงบันดาลใจหนึ่งของการทำร้านนี้ มันเกิดจากการที่ผมพบว่าลำปางบ้านเกิดผม มันขาดพื้นที่กิจกรรมแบบนี้ อย่างผมเป็นคนชอบฟังเพลง แต่พอไปนั่งร้านเหล้าในเมืองก็พบว่ารูปแบบของร้านและเพลงที่เปิดเหมือนๆ กันหมด ก็เลยใช้พื้นที่ตรงนี้จัดงานดนตรีเล็กๆ ชวนเพื่อนๆ มาเล่นดนตรีที่เราอยากฟังกัน หรือเมื่อพบว่าในเมืองไม่เคยมีลานสเก็ตบอร์ดเป็นจริงเป็นจังเลย ผมก็ทำลานสเก็ตเปิดให้ลูกค้าได้เล่นฟรี รวมถึงเปิดให้คนที่สนใจอยากจัดเวิร์คช้อปทำสิ่งของหรืองานสร้างสรรค์มาใช้พื้นที่เราได้ เป็นต้น ควบคู่ไปกับการทำธุรกิจ พื้นที่นี้มันยังรองรับงานศิลปะ ดนตรี กีฬา และการพักผ่อน หรืองานอดิเรกส่วนตัวของเราที่แชร์กับลูกค้าที่สนใจไปพร้อมกันครับ
ผมมองว่าลำปางเป็นเมืองที่มีศักยภาพนะครับ มีกลุ่มคนที่รวมตัวกันจัดกิจกรรมเพื่อเมืองไม่น้อย ประเด็นก็คือส่วนใหญ่รูปแบบการจัดกิจกรรมก็ยังเกิดจากมุมมองของราชการหรือคนที่ทำงานเชิงประเพณีมากๆ แต่กลับไม่มีพื้นที่ของกิจกรรมร่วมสมัยเพื่อรองรับคนรุ่นใหม่เท่าที่ควรเลย
ทั้งนี้ ผมไม่ได้แอนตี้กิจกรรมเชิงประเพณีหรืออนุรักษ์วัฒนธรรมนะครับ คิดว่าเป็นเรื่องเหมาะสมแล้วที่ต้องขับเคลื่อนกันต่อไป แต่ผู้ใหญ่ที่มีส่วนในการกำหนดนโยบายของเมืองโดยเฉพาะส่วนราชการ น่าจะคำนึงถึงพื้นที่สร้างสรรค์ของคนรุ่นใหม่บ้าง เรามีมหาวิทยาลัยถึง 5 แห่ง แต่กลับแทบไม่มีพื้นที่เปิดสำหรับให้คนรุ่นใหม่ได้ทำกิจกรรม หรือกระทั่งค้นพบแรงบันดาลใจเลย แล้วก็กลายเป็นว่าพอผมกับแฟนหยุดร้านเมื่อไหร่ เราต้องขับรถไปเชียงใหม่เพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดตรงนี้
จริงอยู่ที่หลังๆ มานี้คนรุ่นใหม่หลายคนทยอยกันกลับลำปางเพื่อทำธุรกิจในเชิงไลฟ์สไตล์สร้างสรรค์เพิ่มความหลากหลายให้แก่เมืองแล้ว แต่คงดีได้กว่านี้อีกมาก หากหน่วยงานรัฐที่มีอำนาจในการขับเคลื่อนเมืองมีมุมมองที่เปิดกว้างและสร้างสรรค์กว่านี้ เมืองจะดึงดูดคนรุ่นใหม่ให้กลับมาช่วยพัฒนาเศรษฐกิจได้อีกเยอะครับ”
สรัลภพ แก้วบุญปัน และนารถวสี ชมภูพงษ์
เจ้าของร้านฮิมวังคาเฟ่ (Himwang Cafe)
WeCitizens ชวนผู้อ่านเรียนรู้เมืองแก่งคอย เมืองประวัติศาสตร์ที่มีบาดแผลจากสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่ในวันนี้ แก่งคอยเปลี่ยนบาดแผลแห่งประวัติศาสตร์เป็นเมืองแห่งการเรียนรู้ตลอดชีวิตอ่านความคิด วิถีชีวิตผู้คนแก่งคอยได้ที่ WeCitizens : เสียงแก่งคอย, สระบุรี - WeCitizens Flip PDF…
WeCitizens ชวนผู้อ่านเดินทางไปจังหวัดนครสวรรค์ เมืองที่อยู่กึ่งกลางระหว่างภาคเหนือและภาคกลาง เมืองที่เป็นจุดเปลี่ยนถ่ายการเดินทางทางน้ำในอดีต นครสวรรค์จึงเป็นเมืองสำคัญอีกเมืองหนึ่งในฐานะของเมืองที่เป็นศูนย์กลาง (Hub) ทั้งด้านการค้า การคมนาคม และนำมาซึ่งความหลากหลายทางวัฒนธรรมของผู้คนหลากหลายกลุ่ม โดยเฉพาะชาวจีนโพ้นทะเล E-book ฉบับเสียงนครสวรรค์ฉบับนี้ จะพาผู้อ่านทุกคนไปเรียนรู้วิถีชีวิตของชาวนครสวรรค์ วัฒนธรรมชาวจีนและเทศกาลตรุษจีนที่มีชื่อเสียงโด่งดังในระดับประเทศและนานาชาติ และไปฟังเสียงผู้คนชาวนครสวรรค์ที่มองบ้านเมืองของตนเองตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน…
นอกจากจะถูกจดจำจากเพลงดังที่มีชื่อเดียวกับชื่ออำเภอของ ก้าน แก้วสุพรรณ และเพลงฮิตของคาราบาว ซึ่งสื่อถึงที่มาของชื่อ ‘แก่งคอย’ อย่าง ‘แร้งคอย’ หากไม่ใช่คนในพื้นที่ อาจนึกภาพไม่ออกว่าอำเภอของจังหวัดสระบุรีที่เป็นปากทางขึ้นอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่และประตูสู่ภาคอีสาน มีความสำคัญอย่างไร? ไม่เพียงเป็นเมืองท่าที่สำคัญในการขนส่งสินค้าผ่านแม่น้ำป่าสักและทางรถไฟ อำเภอแก่งคอย ยังเป็นจุดเริ่มต้น (ต่อจากอำเภอเมืองสระบุรี)…
เพราะเมือง คือ ผู้คน และผู้คน คือ ตัวแปรสำคัญที่สุดในการพัฒนาเมือง ความเจริญงอกงามทางวัฒนธรรมหรือการเติบโตทางเศรษฐกิจ และมาตรฐานคุณภาพชีวิต จึงขึ้นอยู่กับศักยภาพ ความสามารถ และความร่วมมือร่วมใจของคนในเมืองเป็นฐานสำคัญ กว่าทศวรรษที่ ‘ขอนแก่นโมเดล’ เป็นโมเดลการพัฒนาเมืองที่ได้รับการยอมรับ และพูดถึงในฐานะแนวคิดและปฏิบัติการการพัฒนาเมืองที่ก้าวหน้ามากที่สุด…
เมืองขอนแก่น ผู้คน กับการเรียนรู้เพื่อก้าวต่อไป ไม่มีภูเขา ไม่มีแม่น้ำสายใหญ่ อยู่ไกลโพ้นจากชายทะเล แหล่งท่องเที่ยวมีชื่อ หรือทรัพยากรธรรมชาติสำคัญก็น้อยนิด แต่มีคนที่เอาจริงเอาจังกับการพัฒนาเมืองกลุ่มใหญ่ที่กล้าคิดกล้าฝัน พยายามทำทุกลู่ให้ความหวังเป็นจริงได้ นี่คือปัจจัยที่ทำให้ช่วงเวลาเพียงกึงศตวรรษนำพาเมืองขอนแก่น เติบโตได้อย่างก้าวกระโดด ‘ผู้คน และความร่วมมือ…
“เมื่อพูดถึงเรื่องเมืองแห่งการเรียนรู้ หรือ Learning City ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับหน้าที่รับผิดชอบของเทศบาลนครขอนแก่น เราดำเนินงานตามวิสัยทัศน์ที่ว่า ‘พัฒนาเมืองสู่สากล สร้างสังคมแห่งความสุข’ การที่เมืองจะพัฒนาได้และสร้างสังคมที่เป็นสุข ต้องเริ่มที่ ‘คน’ คนที่เป็นกำลังสำคัญในการร่วมกันพัฒนาเมือง ยกตัวอย่างในกรณีที่เปรียบเทียบง่าย ๆ เช่น ถ้าเราจะพัฒนาขอนแก่นเป็นเมือง…