จะว่าไปก็เหมือนธุรกิจประมงแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยน่ะครับ ชาวบ้านได้ขายปลา ผมได้ซื้อไปขายต่อ ทรัพยากรสัตว์น้ำก็ได้หมุนเวียนอย่างยั่งยืน พอเศรษฐกิจในชุมชนดี ทุกคนก็มีความสุข

ผมเติบโตและคุ้นเคยกับที่นี่ ไม่รู้หรอกว่ามันพิเศษตรงไหน แต่พอพานักท่องเที่ยวมาแล้วเห็นเขาตื่นเต้นกับทิวทัศน์ที่เห็น ก็เลยมาคิดว่า จริงๆ แล้วหมู่บ้านเราก็สวยและมีของดีไม่น้อยเหมือนกัน

พอคนมาใช้เครื่องมือกันเยอะ กลายเป็นหาไม่ได้เลย เพราะเครื่องมือมันกวาดไปหมด อยากกินหอย จึงต้องไปซื้อเขากิน เสียศักดิ์ศรีความเป็นชาวประมงหมด