“พนัสนิคมยังรองรับแค่กับคนวัยทำงานที่ทำงานในระบบราชการหรือไม่ก็ผู้ประกอบการ
แต่สำหรับคนทำงานออฟฟิศ พวกเขาก็ต้องไปหางานทำในกรุงเทพฯ หรือเมืองใหญ่รอบ ๆ อยู่ดี”
“ตั้งแต่เรียนจบ ผมกับแฟนก็รู้ตัวว่าเราไม่ชอบทำงานประจำ เลยเลือกที่จะกลับมาหาอะไรทำที่บ้าน ตอนแรกก็ทำข้าวกล่องขาย แล้วก็เห็นช่องทางว่าพนัสนิคมยังไม่ค่อยมีร้านกาแฟแบบที่คนรุ่นใหม่ดื่มกันเท่าไหร่ ผมกับแฟนเรียนจบจาก ม.บูรพา ซึ่งอยู่ห่างจากนี่แค่ 20 กิโลเมตรเอง ที่นั่นมีร้านกาแฟให้เลือกนับไม่ถ้วน แต่พอกลับมาพนัสนิคม เรากลับไม่มีทางเลือกนัก เพราะผู้คนในเมืองยังติดรสชาติของกาแฟรสเข้ม ๆ แบบดั้งเดิมอยู่ ก็เลยคิดว่าเราน่าจะลองทำร้านที่นี่ดู
สองปีแรกก็พอถูไถครับ พออยู่ได้ กระทั่งมาเจอโควิด ที่บังคับให้คนทำงานในเมืองต้อง Work From Home ที่บ้าน คนรุ่นใหม่หลายคนกลับมาอยู่พนัสนิคม ร้านผมจึงขายดีจากคนกลุ่มนี้ ก่อนที่พวกเขาจะบอกต่อ ๆ กันจนมีฐานลูกค้าเพิ่มมากขึ้น กลายเป็นว่าทุกวันนี้ ร้านเปิดมาจะ 6 ปีแล้ว ผมแทบไม่ต้องทำการตลาดเพื่อประชาสัมพันธ์ร้านเลย
ลูกค้าประจำทุกวันนี้มีทั้งคนที่ทำงานในโรงพยาบาล สำนักงานราชการ โรงเรียน ตำรวจ และผู้ประกอบการในตลาด เสาร์-อาทิตย์จะได้กลุ่มนักท่องเที่ยว และคนพนัสฯ เองที่ทำงานที่อื่นซึ่งจะกลับบ้านในวันหยุด กลุ่มลูกค้าเหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงฐานประชากรในเมืองพนัสนิคมเหมือนกัน คือพนัสนิคมมันรองรับแค่คนวัยทำงานที่ทำงานในระบบราชการหรือไม่ก็ผู้ประกอบการ แต่สำหรับคนทำงานออฟฟิศ พวกเขาก็ต้องไปหางานทำในกรุงเทพฯ หรือเมืองใหญ่รอบ ๆ อยู่ดี
ถ้าถามว่าเราจะดึงดูดคนวัยทำงานกลับมาบ้านเกิดได้อย่างไร ? ผมคิดว่ามันต้องมีหลาย ๆ องค์ประกอบนะ โดยเฉพาะด้านเศรษฐกิจระดับประเทศ แต่ถ้ามองในเชิงภาพลักษณ์ ผมคิดว่าเราน่าจะสื่อสารผ่านต้นทุนที่เรามีดีอยู่แล้ว อย่างเมืองเราขึ้นชื่อเรื่องเครื่องจักสาน เราก็น่าจะใช้มันเป็นเครื่องมือได้ด้วยเช่นกัน เช่นการทำแบรนด์เมือง การใช้เครื่องจักสานมาออกแบบใหม่ให้ร่วมสมัย เพื่อนำมาตบแต่งตามพื้นที่สาธารณะ หรือถนนสายหลัก เป็นแลนด์มาร์กเพื่อบอกต้นทุนของเมือง ไปจนถึงการชวนนักออกแบบรุ่นใหม่มาร่วมพัฒนารูปแบบเครื่องจักสาน เป็นการประกวดเชิงศิลปะหรืองานดีไซน์ก็ได้ ทำให้เป็นของฝากแนวใหม่ แม้มันอาจเป็นแค่เพียงส่วนเล็ก ๆ ส่วนหนึ่ง แต่ก็พอจะเปลี่ยนมุมมองให้ผู้คนเห็นว่า เมืองเรามันมีที่ทางให้คนทำงานสร้างสรรค์รุ่นใหม่ได้บ้าง น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี”
ติดตามร้านกาแฟโอเวอร์คัม (Overcome) พนัสนิคม ได้ที่ https://www.facebook.com/overcome.coffee
#overcomeพนัสนิคม #เทศบาลเทืองพนัสนิคม #CIAP #โปรแกรมบ่มเพาะและเร่งรัดกระบวนการเพื่อมุ่งสู่การเป็นเมืองน่าอยู่ที่ชาญฉลาด #PMUA #บพท #Wecitizens
“เมืองอาหารปลอดภัยไม่ได้ให้ประโยชน์แค่เฉพาะผู้คนในเขตเทศบาลฯแต่มันสามารถเป็นต้นแบบให้เมืองอื่น ๆ ที่อยากส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้คนได้เช่นกัน” “งานประชุมนานาชาติของสมาคมพืชสวนโลก (AIPH Spring Meeting Green City Conference 2025) ที่เชียงรายเป็นเจ้าภาพเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2568 ที่ผ่านมา เน้นย้ำถึงทิศทางการพัฒนาเมืองสีเขียว…
“ทั้งพื้นที่การเรียนรู้ นโยบายเมืองอาหารปลอดภัย และโรงเรียนสำหรับผู้สูงวัยคือสารตั้งต้นที่จะทำให้เชียงรายเป็นเมืองแห่งสุขภาพ (Wellness City)” “กล่าวอย่างรวบรัด ภารกิจของกองการแพทย์ เทศบาลนครเชียงราย คือการทำให้ประชาชนไม่เจ็บป่วย หรือถ้าป่วยแล้วก็ต้องมีกระบวนการรักษาที่เหมาะสม ครบวงจร ที่นี่เราจึงมีครบทั้งงานส่งเสริมสุขภาพ ป้องกันโรค การรักษาเมื่อเจ็บป่วย และระบบดูแลต่อเนื่องถึงบ้าน…
“การจะพัฒนาเมือง ไม่ใช่แค่เรื่องสาธารณูปโภคแต่ต้องพุ่งเป้าไปที่พัฒนาคนและไม่มีเครื่องมือไหนจะพัฒนาคนได้ดีไปกว่า การศึกษา” “แม้เทศบาลนครเชียงรายจะเป็นเมืองแห่งการเรียนรู้ของยูเนสโกแห่งแรกของไทยในปี 2562 แต่การเตรียมเมืองเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ว่านี้ เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นหลายสิบปี ในอดีต เชียงรายเป็นเมืองที่ห่างไกลความเจริญ ทางเทศบาลฯ เล็งเห็นว่าการจะพัฒนาเมือง ไม่สามารถทำได้แค่การทำให้เมืองมีสาธารณูปโภคครบ แต่ต้องพัฒนาผู้คนที่เป็นหัวใจสำคัญของเมือง และไม่มีเครื่องมือไหนจะพัฒนาคนได้ดีไปกว่า ‘การศึกษา’…
“ถ้าอาหารปลอดภัยเป็นทางเลือกหลักของผู้บริโภคเชียงรายจะเป็นเมืองที่น่าอยู่กว่านี้อีกเยอะ” “นอกจากบทบาทของการพัฒนาชุมชนและสังคมสงเคราะห์ กองสวัสดิการสังคม เทศบาลนครเชียงราย ยังมีกลไกในการส่งเสริมเศรษฐกิจของพี่น้อง 65 ชุมชน ภายในเขตเทศบาลฯ โดยกลไกนี้ครอบคลุมการส่งเสริมสุขภาพ และช่วยดูแลสิ่งแวดล้อมในทางอ้อมด้วยกลไกที่ว่าคือ ‘สหกรณ์นครเชียงราย’ โดยสหกรณ์ฯ นี้เริ่มต้นมาตั้งแต่ปี 2560 หลักเราคือการสนับสนุนเศรษฐกิจชุมชน…
“แม่อยากปลูกผักปลอดภัยให้ตัวเองและคนในเมืองกินไม่ใช่ปลูกผักเพื่อส่งขาย แต่คนปลูกไม่กล้ากินเอง” “บ้านป่างิ้ว ตั้งอยู่ละแวกสวนสาธารณะหาดนครเชียงราย เราและชุมชนฮ่องลี่ที่อยู่ข้างเคียงเป็นชุมชนเกษตรที่ปลูกพริก ปลูกผักไปขายตามตลาดมาแต่ไหนแต่ไร กระทั่งราวปี 2548 สำนักงานเกษตรอำเภอเมืองเชียงราย มาส่งเสริมให้ทำเกษตรปลอดภัย คนในชุมชนก็เห็นด้วย เพราะอยากทำให้สิ่งที่เราปลูกมันกินได้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าเกษตรกรปลูกแล้วส่งขาย แต่ไม่กล้าเก็บไว้กินเองเพราะกลัวยาฆ่าแมลงที่ตัวเองใส่…
“วิวเมืองเชียงรายจากสกายวอล์กสวยมาก ๆขณะที่ผืนป่าชุมชนของที่นี่ก็มีความอุดมสมบูรณ์จนไม่น่าเชื่อว่านี่คือป่าที่อยู่ในตัวเมืองเชียงราย” “ก่อนหน้านี้เราเป็นพนักงานบริษัทเอกชนที่ต่างจังหวัด จนเทศบาลนครเชียงรายเขาเปิดสกายวอล์กที่ศูนย์การเรียนรู้ชุมชนดอยสะเก็น และหาพนักงานนำชม เราก็เลยกลับมาสมัคร เพราะจะได้กลับมาอยู่บ้านด้วย ตรงนี้มีหอคอยชมวิวอยู่แล้ว แต่เทศบาลฯ อยากทำให้ที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยว ก็เลยต่อขยายเป็นสกายวอล์กอย่างที่เห็น ซึ่งสุดปลายของมันยังอยู่ใกล้กับต้นยวนผึ้งเก่าแก่ที่มีผึ้งหลวงมาทำรังหลายร้อยรัง รวมถึงยังมีเส้นทางศึกษาธรรมชาติบนภูเขา ในป่าชุมชนผืนนี้ จริง…