“เดิมเปิดร้านข้าวต้มกับธุรกิจอีกแบบควบคู่กันที่จังหวัดตาก เราไม่มีแบ็กกราวด์ทำอาหารมาก่อน แต่รู้สึกว่าอยากทำ แรกๆ ก็ลองผิดลองถูก ซักปีกว่าๆ ก็เริ่มประสบความสำเร็จ แต่ทำร้านอยู่ประมาณ 5 ปี อยากกลับมาอยู่บ้าน เราเป็นคนปากช่อง แต่ไม่ค่อยได้อยู่ปากช่อง ก็กลับมาเริ่มจากเล็กๆ ต่อเติมไปเรื่อยๆ คนเริ่มรู้จัก อาจจะด้วยราคาที่ไม่แพง จริงๆ ถนนเส้นธนะรัชต์ อาหารแต่ละร้านราคาสูง ราคานักท่องเที่ยว แต่เรารู้สึกว่านักท่องเที่ยวอย่างเดียว

“พ่อแม่เราทำเกษตรอินทรีย์มาตลอด น้องชายเป็นปราชญ์ชาวบ้านด้านเกษตรอินทรีย์ เราก็ทำเกษตรอินทรีย์ 100% เพียงแต่เป็นเกษตรเชิงเดี่ยว ปลูกมันสำปะหลัง ทำปุ๋ยใช้เอง ประหยัดค่าใช้จ่าย แล้วผลผลิตได้ดีกว่าคนอื่นเพราะแปลงเล็ก 5 ไร่ ถ้าเปรียบกับคนอื่นที่มี 50 ไร่ 100 ไร่ เขาต้องใส่ปุ๋ยเคมี ใส่ยา แต่พอเรามาคำนวณดู พืชเชิงเดี่ยวออกปีละครั้ง มีรายได้ปีละหนึ่งครั้ง แต่เรามีค่าใช้จ่ายทุกวัน

“ช่วงเล็กๆ เห็นในหลวงรัชกาลที่ 9 เสด็จตามป่าตามเขา รู้สึกว่าทำไมต่างจังหวัดสวยจัง มีแต่ต้นไม้ ภูเขา พื้นเพเดิมเป็นคนกรุงเทพฯ ก็อยากมีที่มีทางอยู่ต่างจังหวัด อยู่กับต้นไม้ ธรรมชาติ อากาศดีๆ พอปี 2540 ผมเจอวิกฤติฟองสบู่แตก ช่วงนั้นทำบ้านจัดสรรก็โดนเต็มๆ แต่ไม่ย่อท้อ มีอะไรก็ขายหมดเพื่อที่จะสร้างและโอนให้กับลูกค้าทุกหลัง ก่อนนี้ก็ขับรถเที่ยวปากช่อง เขาใหญ่ โคราชบ่อย ก็เลยได้โอกาสหันเหจากชีวิตคนเมืองมาสู่สังคมเขาใหญ่

“ผมคนปากช่อง โตที่นครปฐม ผูกพันกับวัวตั้งแต่เด็ก มีตาที่เลี้ยงวัวนม ผมก็ได้เดินเลี้ยงตามทุ่ง พ่อทำงานราชการ อยู่กรมประชาสงเคราะห์ พอเรียนจบปริญญาตรีราชภัฏ พ่ออยากให้เป็นตำรวจ ทหาร ผมอยากอิสระ ไม่อยากเป็นลูกน้อง แต่ก็ไปลองทำงานอยู่ 3 เดือน คิดว่าเงินเดือนน้อย กลับบ้านมาตั้งหลักทำในที่ของเราเองดีกว่า ผมทำฟาร์มโคนมตั้งแต่ปี 2546 เริ่มต้นจากศูนย์เลย ศึกษา ดูฟาร์มที่ประสบความสำเร็จ

“คอนเซปต์ถนนคนเดิน เขาใหญ่ (Khaoyai Learning Market Walking Street) แตกต่างจากที่อื่นทั่วไป คือเราเป็นถนนคนเดินเกษตรอินทรีย์ เราคัดเลือกสินค้าให้ เป็น Walking Street & Green Market ไปด้วย เดี๋ยวนี้เหมือนเป็นกระแสถนนคนเดิน ปีที่แล้ว (2564-2565) มีเราที่เดียว พอปีนี้

“ผมทำไร่มาตลอด ย้ายมาทำไร่ธารเกษมที่ปากช่องเมื่อปี 2505 เป็นไร่ร้างที่เขาปลูกละหุ่งเอามาทำน้ำมัน ก็ถางพวกต้นละหุ่งออก หลังจากนั้นเราก็ปลูกข้าวโพด ปลูกถั่ว ปลูกงา ชาวบ้านปลูกอะไรก็ปลูกตามเขา อะไรขายได้ก็ปลูก มาถึงระยะหนึ่ง ผมมองเรื่องความอยู่รอด มีรายได้ที่มั่นคงหน่อย เพราะล้มมาเยอะ ปลูกได้เยอะ ราคาตก ปลูกได้น้อย ก็มีของน้อย จนมาเลี้ยงวัวนมนี่แหละที่สร้างรากฐานชีวิตได้ ตอนนั้นทางมวกเหล็กเริ่มทำฟาร์มโคนมแล้ว (ฟาร์มโคนมและศูนย์ฝึกอบรมการเลี้ยงโคนมไทย-เดนมาร์ค อำเภอมวกเหล็ก

“ผมซึมซับดนตรีมาตั้งแต่เด็ก พอจบม.3 ก็เล่นดนตรีเป็นอาชีพเลย แต่ทำอย่างอื่นด้วย เคยเป็นเจ้าหน้าที่เกษตรชั้น 3 ที่ศูนย์วิจัยหม่อนไหม ทำโครงการไม้ย้อมสีของกรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ แต่มันไม่ใช่เรา ก็ยึดอาชีพนักดนตรีมา 30 กว่าปี ในยุคนั้นยึดเป็นอาชีพได้มั้ย ผมว่าได้นะ เราเอาแค่พอดีๆ รายได้จากเงินพิเศษ จากทิป ก็โอเค ปัจจุบันผมเป็นนักดนตรีประจำร้าน Blue Moon Bar

“เราเกิดและโตที่หนองน้ำแดง เรียนอยู่ในวัดที่โรงเรียนวัดวชิราลงกรณวราราม วิ่งเล่นอยู่ละแวกนี้มาตลอด พอเรียนจบด้าน Computer Science มหาวิทยาลัยขอนแก่น สมัยนั้น (ปี 2534) ที่นี่ไม่มีอาชีพรองรับ ต้องเข้าเมืองใหญ่ ซึ่งก็เป็นค่านิยมของคนทั่วไป ก็มาทำงานด้านไอทีของคณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี ตัวเราอยู่กรุงเทพฯ พอมีลูกเข้าเรียน เห็นระบบการศึกษาไทยว่ามีปัญหา เรียนอะไรเครียดขนาดนี้ แล้วลูกเราเป็นตัวแทนโรงเรียนประกวดแข่งขัน มันพัฒนาไปสู่การชิงดีชิงเด่น สังคมพาไปสู่ความอีโก้ แล้วเด็กไม่ได้เรียนรู้ทักษะชีวิต